.
.
.
zelfportret 16 augustus 2005: "vlucht naar schonere lucht"
Mijn vader was kunstschilder met zijn atelier, waar ik zelfs een periode in sliep, aan huis.
Dus er waren oplosmiddelen, formaline en ook veel sigarettenrook en er werd wegens armoede/zuinigheid weinig geventileerd.
In mijn pubertijd verslechterde de woonsituatie nog door verhuizing:
we woonden toen bij een garage waaruit dampen van spuitlakken kwamen en ’s winters ook door vaak morsige petroleumkachels met en zonder rookgasafvoer.
Ik heb een (aangeboren?) levercyste en had als kind al overgevoeligheden: vaak hoofdpijn en vanaf de pubertijd chronische keelontsteking (amandelen eruit op +/- 25 jarige leeftijd) en regelmatig een branderig gevoel bij het plassen.
Ik werd zelf kunstenaar - graficus, gespecialiseerd in houtsnede- gedocumenteerd in:
MIRJAM RUIJTER grafies werk 1967-1986 Stachelswine Publishers Amsterdam ISBN 90-70604-08-6
En hoewel ik klachten had, bleef ik in mijn atelier werken tussen veel andere werkplaatsen waar overvloedig oplosmiddelen gebruikt werden (eronder was bijvoorbeeld een cursuslokaal voor zeefdrukken)
In 1986 schilderde ik een vloer (met gasmasker op) met een twee componenten-polyurethaanlak met isocyanaten (later voor binnenshuis verboden), wat onder andere drie maanden van benauwdheidsgevoel veroorzaakte, luchtwegenontstekingen en mogelijk: een voorstadium van kanker (baarmoederhals- operatie 1987), aderonsteking door de narcosevloeistof en coeliakie.
Blijven doen wat ik wilde en “moest” resulteerde in 1989 in CVS (chronisch vermoeidheids-syndroom) en verergerende gevoeligheden voor allerlei en steeds meer chemische stoffen.
In 1991 had ik anorexia door het niet meer kunnen verteren van vet (had maanden vetdiarree) ondanks dat ik zeer veel caloriën tot mij omdat ik veel amandelen at.
Een internist diagnostiseerde begin 1992 enteropathie, vermoedelijk gluten en zei “je hebt coeliakie”.
Mijn reacties op chemische stoffen werden steeds ernstiger, accumulerend in de warmere maanden van het "mooie" jaar 2003.
Ik kon me toen vaak nauwelijks bewegen door benauwdheidsgevoel; dit werd niet gediagnostiseerd door artsen: de conditie van mijn longen was perfect.
Zelfs provocatie met histamine leverde geen reactie op.
Dr. Toben (OLVG, Amsterdam) nam mijn klachten wel serieus en zei dat ik aan een onbekende ziekte leed/lijd.
Later las ik dat toxicoloog Daunderer en de amerikaanse arts Cheney dit symptoom verklaren als zuurstofgebrek in de weefsels/cellen.
Na een verblijf op Vancouver Island, Canada bleek mijn lever (door te dicht bij een weg en tankstation in een schimmelig huis met pesticide- en kunststofgeur gewoond te hebben) in slechte staat.
Sindsdien moet ik me in Nederland constant beschermen met een luchtfilterapparaat.
Een verblijf in Thailand in 2005 en 2006, van bijna een jaar leerde mij dat ik stoffen waar ik een langere tijd niet aan blootgesteld was weer enige tijd kon verdragen.
Dat komt waarschijnlijk vooral door de betere luchtkwaliteit dan in Nederland.
Bijvoorbeeld: Toen ik voor de eerste keer daar mijn helm afdeed en de buitenlucht inademde, rook ik een thee-achtige geur en vond die prettig: die bleek van wasmiddelparfum te zijn.
Kort daarna ging ik er weer en steeds sterker op reageren en vond ik de lucht heel anders en scherp ruiken.
Ik kon in de beginperiode in Thailand ook een tijd met simpel koolstof maskertje dichtbij verkeer zijn, wat later langzamerhand weer omsloeg zodat ik door uitlaatgassen van een vrachtwagen op 30 meter afstand al benauwdheidsklachten kreeg die nog vier dagenlang zo nu en dan terugkwamen. Voor sigarettenrook en andere stoffen gold hetzelfde.
In Thailand kon ik voor de grootste deel van de tijd zonder helm zolang ik ver bleef van uitlaatgassen en andere prikkelende stoffen.
Maar omdat Thailand een ‘hotspot’ is, te zien op:
de wereldkaart van brandhaarden: http://esamultimedia.esa.int/images/EarthObservation/worldfireatlas_H.jpg
Ernstige situatie maart 2007:
http://rapidfire.sci.gsfc.nasa.gov/gallery/?2007063-0304/Myanmar.A2007063.0655.1km.jpg
was ik daar altijd onder invloed van rookgassen:
ik had er ernstige chronische vermoeidheid met vaak flinke pijn bij herhalende en volgehouden spierspanningen, een “dronken” gevoel (kon nauwelijks op een rechte lijn lopen) en ik voelde me er meestal minstens lichtelijk beroerd.
Door een proef met de hele nacht ademhalingsbescherming en ’s morgens daarmee stoppen, merkte ik dat door dat laatste er direct veel klachten terugkwamen: behalve netgenoemde ook: onder andere: een branderige huid, maagpijn en moeite met denken.
In een hotel in Laos waar ik me eens niet genoeg beschermde lag ik uitgeput met mijn ogen dicht op bed terwijl allerlei (mooie!, kunst! –) beelden aan mij voorbij kwamen. Dit herinnerde me aan eerdere, soortgelijke ervaringen onder invloed van waarschijnlijk anti-zonnebrandmiddelen, die ik had in een toeristenoord Spanje.
En doordat het er in de regentijd zeer vochtig is, zijn er in Thailand veel schimmels waarvan bekend is dat ze bij MCS-patiënten vaak klachten veroorzaken.
Op 10 augustus 2006 teruggekomen in Nederland (in een periode met een voor Europa uitzonderlijk goede luchtkwaliteit) bleken de chronische klachten die ik in Thailand had, geheel verdwenen te zijn!
Ik voelde me de eerste week zeer energiek en gezond, wel constant beschermd zijnd, maar in huis met slechts met de slang van mijn apparaat onder mijn neus, wat in de periode voordat ik naar Thailand ging ernstige klachten: minstens langdurige buikpijn, veroorzaakt zou hebben.
Geregeld heb ik weer last van dikke darm- en rugpijn en soms van een branderig gevoel in mijn blaas en bij het plassen.
Dat heb ik in Amsterdam vooral als de wind uit het noordwesten komt, uit de richting van de industriegebieden, als er vliegverkeer over de stad is en als ik me per ongeluk, niet voldoende bescherm en verder ook als ik in een industriegebied ben.
In de periode voordat ik naar Thailand ging (16 augustus 2005) kreeg ik zelfs mondslijmvliespijn in de, door mijn kamerluchtreiniger opgeblazen Tyvek™-tent als het filtermedium-mengsel niet precies de juiste samenstelling had.
En ook met mijn helm op:
als ik de slab oplichtte en (zonder te ademen natuurlijk) mijn mond open deed.
De overmaat van vliegtuiguitlaatgas veroorzaakte tijdens de vliegpieken in de weekeinden in juli en augustus 2005, ondanks dat ik constant mijn ademhalingbeschermingsapparaat gebruikte en mijn helm ophad, verschillende ernstige klachten aan onder andere buikslijmvliezen. Het duurde weken tot, terwijl ik in de schonere lucht in Thailand was, de laatste symptomen daardoor, zoals een kouwelijk onderlichaam en napijn, verdwenen waren.
De europese luchtkwaliteit is de laatste maanden dan ook in het algemeen veel beter dan ik die constateerde tot half augustus 2005.
Ik merk dat aan het over het algemeen meer energie te hebben en me beter te voelen en het blijkt ook uit de staat van het filtermateriaal in mijn kamerluchtreinigers:
Dat moest bijvoorbeeld in 2005 na 6 a 7 weken vervangen worden en nu blijkt het materiaal meer dan 20 weken mee te gaan!
Ik kan dat dus voelen maar ook constateren doordat de VOC (volatile organic compounds, vluchtige koolwaterstoffen) oxiderende Purafil CP blend korrels slecht langzaam verkleuren (in Thailand hadden ze zelfs na bijna een jaar nog de oorspronkelijke kleur!) en door zo nu en dan te kijken op:
http://www.eurad.uni-koeln.de/index.html?/allgemeines/links.html
In plaats van geel, oranje en rood, de kleuren die in overtreffende trap de luchtvervuiling aangeven, zie ik nu, in tegenstelling tot in 2003, -4 en -5, op de kaartjes vaak blauw, de kleur die aangeeft dat de lucht dan in verhouding weinig van de meest bekende schadelijke gassen bevat...
De verzadiging van de lucht met vele, andere aanwezige schade berokkenende vluchtige koolwaterstoffen, wordt daar echter niet gerapporteerd.
Dat ik mijn ervaringen zo uitgebreid beschrijf, is, omdat MCS, in tegenstelling tot in verschillende staten van de VS, Canada en Denemarken, in Nederland nog niet officieel erkend wordt.
Dat leidt ertoe, dat ondanks de bewezen schadelijkheid van bijvoorbeeld oplosmiddelen en de wetenschap dat veel mensen vroegtijdig overlijden door de altijd aanwezige luchtvervuiling, patiënten met MCS uitgesloten worden van vergoeding van voor hen levensnoodzakelijke (hulp-)middelen.
Artikelen over afwijkingen bij schilderskinderen:
http://www.nrc.nl/binnenland/article463903.ece
http://www.planet.nl/planet/show/id=75098/contentid=553479/sc=3a5f18
Zie verder:
http://kanariekwek.blogspot.com
http://gifstof-leerstof.blogspot.com/
http://1-11-2006-bezwaarschrift-b-en-w-a-dam.blogspot.com
en vooral de startpagina:
Mirjam Ruijter
Nassaukade 303 – 4 1053 LN Amsterdam 020-6129177
http://mirjamcs-linksopener.blogspot.com
>
>
>
>
PS: Ik draag een A D E M H A L I N G B E S C H E R M I N G S- A P P A R A A T met TH2 A1 B1 E1 P SL gasfilters.
